Książę

--
Ku Pamięci
bohatera narodowego: księcia Józefa Poniatowskiego


pociąga cugle i obala konia
co widział książę,
może Anioły w neutralnej bieli?
swych adiutantów, grób Agamemnona,
kiedy już wiotki wpadał do Elstery?
jeszcze się broni, szepcze o honorze
czemu tak stromo? grad kul świszczy wokół,
o czym tak myśli? pendent z białym orłem,
żałości łezka w oku patrioty,
co plotła dusza gdy brała go rzeka?
że jeździł pierwszym modnym kabrioletem?,
otwarty powóz, koniom duszę sprzedał,
nasz książę Pepi tuli doń kobieta,
do bon vivanta – suknia kolor heban,
czerwone usta uznanej śpiewaczki,
z pomarańczarni pachnąca niewiasta,
słyszy jej głos aplauz i oklaski,
śliczna metresa Małgosia Sitańska
klawicymbały, podwiązka z nierządu,
darzą w pamięci konne kawalkady,
Zosia Czosnowska w fanaberii dąsów,
nocne przejażdżki nago po Warszawie,
uchwycił cugle – osiem tu ogierów
czarnych i rosłych kiereszuje pamięć,
skrzypi kareta karbowany welur,
a ona krzyczy: „książę! mój szatanie!”
lampasy spodni?, ręka na temblaku,
naramienniki, order Virtuti,
galon, kordonki, gwiazdki majestatu,
a może widzi, wojsko pełne buty?
od Schwarzenberga Karla – „Ach; mój Boże !”,
kiedy odjeżdża smutny i przybity
spod Twierdzy Sabac – Serbii karminozę?,
a może własną Legendę i Mity…
—

O autorze Wszystkie wiersze Poprzedni wiersz autora Następny wiersz autora

Komentarze

(Komentarze mogą dodawać jedynie zalogowani użytkownicy)