Ars poetica

poezja jest jak mała kolejowa stacja
wysiadasz nagle, w nieprzewidzianych sytuacjach
więc rejwach, rozglądasz się wokoło
pytając: gdzie ja jestem? ocierasz przepocone czoło
pulsuje rozum – mechanizm w ciele kombinatu
runiczny zapach fiołka w naręczy niebieskawych kwiatów

poezja to jest suport, sprężony nóż maszyny
obrabiasz nim dowolny przedmiot
a w łoże pełne rymów – białe wpadają ekworyny
albo jak szampan, markowy mocno zamrożony
nagle wystrzela w górę korek
w porozwieszane kotyliony

a już po balu jak kochanka
gdy jesteś lekko zamroczony
zarzuca nogi we firankach
na twoje zgięte w gryf pagony
poezja modny lot motyla, ubrana chyba u Versace pod drgnieniem
skrzydeł pierś obnaża, jej nogi tańczą w rytmie cha cha

to kęs zakotwiczony w kruchym jabłku
w śnie aromatów kwaśnych owocowych
spragnione usta niedostatku w posmaku cierpkoturkusowym,
spod gwiazd przychodzi zmącić zmory zmysły
zdziczała transgeniczna burza
a włosy z gibkich płatków rwie podstępna demoniczna róża

tu w antresolach psich ogrodów
setery niosą w pyskach kwiaty,
i wyścielają ci pod stopą czuły łagodny rym włochaty,
ciało poezji ogrodów cnotą
z rozdziewiczonej macierzanki,
rozum poety w wersy układa – z zapachów układanki
—

O autorze Wszystkie wiersze Poprzedni wiersz autora Następny wiersz autora

Komentarze

(Komentarze mogą dodawać jedynie zalogowani użytkownicy)