RADOŚĆ PIERWSZA - POZNANIE

,,TYTUŁ

1
1 Pieśń nad Pieśniami Salomona

PIEŚŃ PIERWSZA


OBLUBIENICA:

2 Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust!
Bo miłość twa przedniejsza od wina.
3 Woń twych pachnideł słodka,
olejek rozlany - imię twe,
dlatego miłują cię dziewczęta.
4 Pociągnij mnie za sobą! Pobiegnijmy!
Wprowadź mnie, królu, w twe komnaty!
Cieszyć się będziemy i weselić tobą,
i sławić twą miłość nad wino;
[jakże] słusznie cię miłują!
5 Śniada jestem, lecz piękna,
córki jerozolimskie,
jak namioty Kedaru,
jak zasłony Szalma.
6 Nie patrzcie na mnie, żem śniada,
że mnie spaliło słońce.
Synowie mej matki rozgniewali się na mnie,
postawili mnie na straży winnic:
a ja mej własnej winnicy nie ustrzegłam.
7 O ty, którego miłuje dusza moja,
wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada,
gdzie dajesz im spocząć w południe,
abym się nie błąkała
wśród stad twych towarzyszy.

CHÓR:

8 Jeśli nie wiesz, o najpiękniejsza z niewiast,
pójdź za śladami trzód
i paś koźlęta twe
przy szałasach pasterzy.

OBLUBIENIEC:

9 Do zaprzęgu faraona
przyrównam cię, przyjaciółko moja.
10 Śliczne są lica twe wśród wisiorków,
szyja twa wśród korali.
11 Wisiorki zrobimy ci złote
z kuleczkami ze srebra.

OBLUBIENICA:

12 Gdy król wśród biesiadników przebywa,
nard mój rozsiewa woń swoją.
13 Mój miły jest mi woreczkiem mirry
wśród piersi mych położonym.
14 Gronem henny jest mi umiłowany mój
w winnicach Engaddi.

OBLUBIENIEC:

15 O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja,
jak piękna,
oczy twe jak gołębice!

OBLUBIENICA:

16 Zaiste piękny jesteś, miły mój,
o jakże uroczy!
Łoże nasze z zieleni.

OBLUBIENIEC:

17 Belkami domu naszego są cedry,
a cyprysy ścianami."






Pieśni zasłyszałam, tuż strumyk mój,
Niesie zdobycze głosu Twego,
Ptaki pióra czyszczą w czas skwaru
bo orzeźwia je, Twoje słów wdzięki!

O Miły gdzie jesteś?
Podążaj za głosem Swym,
Niech rozpoznam po twarzy,
jakże wdzięczny dla Wszystkich!

O Miła, której ucho tu kosztuje,
Niech klejnotem Prawym ubarwię,
Niech nie tylko głosem!

O Najmilszy, co drganie!
jak serca mego pomruk koci
łaskoczesz Swym śpiewaniem,
Odnajdzie me ucho i w nocy..

Strumień, leży u stóp zaledwie,
Jest wstęgą, co wiedzie ku Tobie,
Sięga kolan w południe
i pragnie spocząć na piersiach, w wieczerze..

I ja pragnę ugościć tak zacnie,
Niech będzie nam dane,
Wszak hołd składam Najwyższemu,
Nie będzie nic mniej, strudzonemu..

Już biegnę ku Tobie, Ma Miła!
Rączych rydwanów gonitwa,
Już łanie bieżą w podskokach,
Czy będziesz w Twych progach czekać?

O autorze Wszystkie wiersze Poprzedni wiersz autora Następny wiersz autora

Komentarze

(Komentarze mogą dodawać jedynie zalogowani użytkownicy)