Poeci

U nich wszystko jest takie odmienne
Dla nich wszystko tak bardzo jest inne
Ich występki są bardziej występne
Niewinności bardziej niewinne.

Do nich słońce uśmiecha się jaśniej
Dla nich majem potrafią być grudnie
Komu ciasno to im jeszcze ciaśniej
Komu trudno im zwykle najtrudniej

Komu blisko to oni u celu
Komu dalej im bardziej daleko
W obfitości znajdują niewiele
Na bezludziu szukają człowieka

Dla nich gwarem rozbrzmiewa pustkowie
To znów sami samotni są w tłumie
Ja ci tego i tak nie opowiem
A ty tego i tak nie zrozumiesz

Tą odmienność im trzeba wybaczyć
Za słabości nie można ich ganić
Doprowadzą czasem do rozpaczy
Nawet zranią lecz ich łatwiej zranić

Kiedy życie do siebie przytulą
O nie pytaj co wtedy się dzieje
Serce śpiewa i zmysły wirują
Niebo płonie a Ziemia się śmieje

Gdy kochają - ach gdy kochają
To po prostu dech w piersi zapiera
Światu szczęście garściami rozdają
Choć ta miłość im dusze zabiera

Lecz jeżeli jest bez wzajemności
- Mówić o tym brakuje mi siły
Nie daj Boże im takich miłości
Nie pozwalaj by duszę raniły

A gdy siedzą nad kartką i piszą
On troskliwie ich myśli kołysze
Chociaż czasem rozkrzyczą się w ciszy
Gdy Poeta wiersz sercem swym pisze.

Słów szlachetnych gorącym strumieniem
Co radością wypływa lub płaczem
Całym sobą - czuciem i sumieniem
Bo Poeta nie umie inaczej

- Bo Poeta nie może inaczej.

O autorze Wszystkie wiersze Poprzedni wiersz autora Następny wiersz autora

Komentarze

(Komentarze mogą dodawać jedynie zalogowani użytkownicy)