Wspomnienia z dzieciństwa - Moja kamienica

Jadę pociągiem, mijam perony
Większość z nich pięknie jest odnowionych
Wtem pociąg staje, jakby w przeszłości
I taki obraz w mej głowie gości...

Szare podwórko, obskurna brama.
Od wieków chyba nie odnawiana.
Jacyś miejscowi wino tu pili.
Zbite butelki pozostawili.

Tutaj smród moczu z winem zmieszany,
Oddaje świetnie, klimat tej bramy.

Otwieram ciężkie odrzwia drewniane.
Sam nie dam rady, więc proszę mamę.
Na schodach leży sąsiad pijany.
Twarz w wymiocinach, łeb roztrzaskany.

Wchodzę na górę z mamą za rękę.
Szczur patrzy na nas, poprzez barierkę
Jemu ten odór chyba pasuje,
Po schodach dzielnie z nami wędruje.

Stare zaś schody wydają dźwięki
Tworząc trzeszczący rytm do piosenki

Nasze mieszkanie na czwartym piętrze.
Kran z zimną wodą jest na półpiętrze
I toaleta, dla kilku rodzin.
Kto potrzebuje, tutaj przychodzi.

Latem jest fajnie, lecz w złe pogody,
Gdy zlew zamarznie i nie ma wody,
Nieszczelne okna i drzwi toalet,
Zimową porą nie mają zalet.

W większości okien szyby wybite
Gdzie nie gdzie, deską tylko zabite
Wszystko zamarza, jak przyjdą mrozy.
Byle by tylko do wiosny dożyć.

W takiej scenerii się wychowałem.
Dwadzieścia zim i lat, tak mieszkałem.

Gdy dzisiaj słyszę to narzekanie,
Że ciepła woda nie leci w kranie,
Lub drzwi się jakieś nie domknąć nie mogą.
Śmieję się tylko i kręcę głową.

GrzesioR
03-06-2022

O autorze Wszystkie wiersze Poprzedni wiersz autora Następny wiersz autora

Komentarze

(Komentarze mogą dodawać jedynie zalogowani użytkownicy)