W tłusty wtorek

ojciec Paula Cézanne’a był kapelusznikiem dorobił fortuny - a wychował geniusza
nasze obrazy życia: frukta, stoły, i krzesła owocne ofiarowanie drewna
palimy wyłamane nogi głową walimy w zagłówki - wiele, ale nie Drzewo Zbawienia

drażnią nas orzeczone posty, pieką sumienia, z obrazów i nosa ocieka farba
w białej sukni do kostek przy pianinie zasiada dziewczyna, bo tak ją wychowano
grzeczna i ułożona, zaklęta w fortepianowym wieku, o swoim smutnym życiu

rozmyślając – jest chłopiec w czerwonej kamizelce z dłonią wtuloną pod głowę,
gracze grają o życie znaczonymi kartami – na brudny stół spada popiół
z taniego kiepa, moc diabolicznych przypadków uświadomionych różnic - nas dzieli

i łączy – wiele przypadkowych burz decyduje o cennym życiu – jesteśmy
jak barwne plamy rzucone od niechcenia subtelnymi pociągnięciami pędzla -to –
geniusz Paula Cézanne’a – jest dom powieszonego – podmienia w błękitny wazon

wygraża z koncepcji mimesis, ucieka z natury i gna w świadomą utratę równowagi,
by coś zaburzyć i oczarować czas, byś poczuł znów dreszczem Paula Cézanne’a
a jego ojciec był tylko kapelusznikiem, obsesjonatem fortuny, i ćwierćinteligentem

--

O autorze Wszystkie wiersze Poprzedni wiersz autora Następny wiersz autora

Komentarze

(Komentarze mogą dodawać jedynie zalogowani użytkownicy)