Meldunek z planety Eden

----------------------------------------------------------
wg . Futurystycznego epickiego opowiadania
Stanisława Lema
----------------------------------------------------------
Part I
–

Cywilizacja z planety Eden
Niezrozumiały szczep
Szczęście że można oddychać tlenem
W futurystycznym śnie
--
Gazowy ogon zwiódł kosmonautów
Z planety Ziemia - szli
To pomylony kod automatów
Kompromitacja mgły
--
Skusił ich wstępnie blask wyjątkowy
Co od Edenu ćmił
Oko z opalu piroksenowe
Zaczeli wpadać w wir
--
Statek kosmiczny, ziemian rakieta
I z atmosfery lej -
A oni ciągle planują czekać
W obłoku planety - tej
--
To była chwila ich nieuwagi
Przez ściany przeszedł dreszcz
Gdy fosforyczna tarcza ekranów
Zgasła - jak świetlny miecz
--
Wbili się z hukiem w gazowy ogon
Jak paproch, lub gęsty śmieć
Deceleracja, nie żaden slogan
Skoczyła - w trzydzieści "g"
--
Dlatego doszło aż do pulsacji
Sprężarek, łożysk - pisk
Kosmos to zachwyt i opis pasji
Niektórzy twierdzą - mit
--
Potem karambol z czołem planety
Przeżyli - to był cud
Spalić się w pyle byłoby lepiej
Bo na co cały ten kurz
--
Ale rakieta to przetrzymała
Wbiła się w skalny piarg
Radioaktywny wskaźników skalar
Wykrył skażoną stal
--
Kopali tunel by się wydostać
By odbezpieczyć właz
Chwilowo tylko zabrakło prądu
Jednej, albo dwóch faz
--
Ruszą z wyprawą tu czeka Eden
Ludzki milowy krok
Żeby im tylko nie brakło tlenu
Błagał - słoneczny splot
--
Inna świadomość wręcz niepojęta
Zajrzała w oczy im
I zrozumieli - przestrzeń jest święta
Futurystyczny Rzym
--
Są krople potu na słonym czole
Klan geometrii z brył
Kwiaty kwitnące tajemnym wzorem
Półlejkowaty styl
--
Nieokreślony wybryk mutacji
Żywych kielichów ruch
Wprawił załogę w stan konsternacji
Tego - nie trawił mózg
--
A dalej jeszcze kolejne niwy
Tam zobaczyli świat
Który się nie chciał sobą nadziwić
Ciekawe - lle miał lat
--
Wrzecionowate - z sterczącą szczecią
Kadłuby twardych ciał
Zgrubiałe, twarde nibykolanka
Jak członkonoga staw
--
Pajęczych roślin sznur emanował
Jak ośmionogi chwast
Bladoperłowe bulwy jak głowa
Kokonów pajęczy las
--
Korzeń z oddechów, żywe rośliny
I oczu pokątny wzrok
Potoki mazi , jak z gęstej śliny
Z jęzorów zawiłych - kłos
--
Baniasty torbiel nadymał skórę
W dół zwisał czarny włos
Pewnie te chwasty żyły w ogóle
I może miały głos
--
Badali coraz dalsze tereny
Przetarli nowy szlak
Tacy spragnieni ziemskiej zieleni
Pan Bóg poróżnił świat
--
W końcu odkryli dziwną fabrykę
Produkcja z niczego w nic
Części ruchome, czyjaś przyłbica
Z fraktali jądro - i z liczb
--
Tu jakieś filtry ciał animacja
Cielesnych funkcji kicz
Ciąg rekonstrukcji i lewitacja
Istot z Edenu - klincz
--
Produkcja może wielkoseryjna
Z taśmy na taśmę - część
Soczewkowata bura ślimacznic
Te części zaczęła -jeść
--
To komponenty do ciał Dubeltów
mieszkańców planety tej
Półelektrycznych, nagich tubylców
Produkcji - jasny był cel
--
Kiedy załoga znalazła ciało
humanoida - gdzieś
Przeprowadzono sekcję, i śmiało
Zbadano trzewi treść
--
Nie było mózgu, w głowie istoty
Tylko maleńki rdzeń
Głowa wrośnięta w garb - apostrofy
I cztery ręce - na pęk
--
Jakieś gruczoły chłonne, trzy płuca
Po między nimi drut
Jak tej hybrydzie można zaufać
Kto to polubić by mógł
--
Wszystko zakisłe w ciele z galaret
Na torsie wielki garb
Duozależny dziwny gabaryt
Dwa ciała a jeden kark
--
Widzieli także dziwne pojazdy
Bił od nich niebieski blask
Coś wirowało dokoła osi
Rotorów ciągły lans
--
Świetliste kręgi w ciągłej rotacji
Redła wyrytych bruzd
Lewitująca cywilizacja
Mechatroniczny kunszt
--
Bruzdy i rowki - to autostrady
Z abażurowych gondol
Bez nich nie dało pewnie by rady
Wirować - dysku combo

Part II

Poruszali się zgrabnym łazikiem
Klimat nieco gorący
Wszędzie tylko szkło i nikiel
Góry, piaski z sobą łączy
--
Przezroczyste długie korytarze
Uchodziły w szybów krąg
Gąszcz pęcherzy jak witraże
A w powietrzu czulił swąd
--
Nawisy ze szklanych pęcherzy
Rojowisko komórek
Kopulasty przestwór - niebyt
Kości - szklane ule
--
I prosto do miasta Dubeltów
Schodami śmiało w dół
Tu kamienne miasto z pięter
Po ich czołach ciekła sól
--
W pomroce spadli na same dno
Zimnej oazy banitów
To był wielce nierozważny krok
Żądza niedosytu
--
Tu w zamęcie wyciągnięte setki rąk
Tłuste, obłe tułowia
Poplątanych macek song
Sadła dychotomia
--
I ludzki wstręt wobec inności
Należy wracać na Ziemię
Człowiek jest wolą namiętności
Nierozumne - ludzkie plemię
--
Już remontują starą rakietę
Wola powrotu nagląca
Niebieską ujrzeć planetę
Która mizdrzy się do słońca
--
I jeszcze spotkanie trzeciego stopnia
Dubelt ich odwiedzi
Telepatia, treść istotna
Setki pytań - odpowiedzi
--
Nowe pojęcia, ciche - szemrane
Może to jakiś blef
Chemiosynteza, cyfrowa pamięć
I fotonowy deszcz
--
U tej istoty zmysł elektryczny
Z metalu, z folii mózg
Przekaz niejawny telepatyczny
Atrofia - zbędnych ust
--
Centrosamociąg , i antyśmierć
biosocjozwarcie grup
Cyna i mosiądz , ciało i dreszcz
A metal miękki jak frukt
--
Samokontrola dokąd to zmierza
Nieznana żadna agresja
Każdy tu karę sobie wymierza
Jest niepotrzebna presja
--
Natręctwo pojęć – zmysłu zranienie
Czy to prawdziwy Eden
Ludzka załoga - wraca na Ziemię
Ma zatem taką potrzebę
--
Rakieta spala, zgiełk automatów
Dubelt nie leci z nimi
On nie rozumie naszego świata
Jesteśmy całkiem - inni
--
Już naprawiono trzy podzespoły
Włączony chrzęści stos
Grawimetr stoi prawie na osi
Słychać z kabiny głos
--
Krytyczna w normie i osiągnięta
Patrz, stoi w ogniu grunt
Z synergii w zwykłą - jaka to męka
Tlen w usta, oczy z łun
--
W dwanaście minut – zanik atmosfer
Kosmos czas w przepaść podmienia
Wreszcie odpięte pasy załogi
Kierunek: Planeta Ziemia
----
przypis - utwór odnosi się do opowiadania Stanisława Lema :
pt. “EDEN”
W opowiadaniu sześcioosobowa załoga ląduje na planecie Eden
Astronauci z Ziemi poznają prawa obowiązujące na tej planecie
i nową nieznaną formę życia tzw. Dubelty - dwuosobowe istoty egzystujące w
symbiozie biologicznej

O autorze Wszystkie wiersze Poprzedni wiersz autora Następny wiersz autora

Komentarze

(Komentarze mogą dodawać jedynie zalogowani użytkownicy)