Nasza Okeania

bo kiedy morza szumią
i mówią że się cofną
uwierz im
wtedy
zaludnisz dna oceanów

dawno temu
na zamarzniętym Bałtyku stawiano wyszynki
kręcił się interes

zamieć i mróz
co rok surowa zima
chodzono w skórach i futrach
żyliśmy w wieku kupy pod krzak

błękitne fiszbinowce
żywiły się krylem
a Człowiek rosły i dzikszy
co rusz to chuchał w zestalone dłonie

w lasach
zwierz dziki
zawiść nemrodów i pokora pasterzy
sztywna cięciwa łuku

lecz wszyscy pili wino

niepodmyte kobiety podlewały do pucharów
w ognisku
strzelały bierwiona
moda na brody z przerośniętych organów
mutantycznych stóp
wzięła się nasza praprzyczyna

i człowiek był silny
nie ulegał emocjom
brał dziewice na stole
a w sakralnych kupisztach składał
ofiary bałwochwalczym kozłom

w święto Libacji napełniano rogi
piekącym miodem i winem
a z ubytku trunku
przepowiadano szczęście i pomyślność
plonów

prawo w naturze
nieznane były benefity
za legislacje
uznano gwałt i tortury

kiedyś powróci lodowa era
znowu
przesuną się bieguny
a morze cofnie odkryje nowe lądy
ale wcześniej
do nas przypłynie

nie truchtajmy ku gołoledziom
i w nowe zimne wojny

na tratwach ...
przeżyją

tylko nieliczni

O autorze Wszystkie wiersze Poprzedni wiersz autora Następny wiersz autora

Komentarze

(Komentarze mogą dodawać jedynie zalogowani użytkownicy)